Het onthaastende effect van ezels...
Deze blog schrijf ik in Frankrijk, in de schaduw van een kastanjeboom met zicht op bergen en een helderblauwe lucht. Ik zit er te mijmeren over onze vakantie en over thuis. Ik houd enorm van de ongerepte Franse natuur, de rust, de wilde kruiden en van de spontane begroetingen hier.
Tegelijkertijd ben ik blij dat we in België ook een rustgevende plek gecreëerd hebben en dat hebben we niet alleen aan de omgeving te danken. Op onze beleefboerderij wonen immers ook zeven charmante ezels. Toegegeven, ze goed verzorgen is véél werk! Wat we ervoor in de plaats krijgen, is echter van onschatbare waarde. Voor we onze langoren hadden, had ik nooit verwacht dat ze ons zo'n belangrijke levenslessen zouden kunnen leren. Ze kunnen enorm goed inschatten hoe iemand zich voelt. Ben je onzeker, dan weten ze dat onmiddellijk en dan zullen ze bij een wandeling voortdurend gaan eten,... Neem je een stevige houding aan en geloof je in jezelf, dan zullen ze volgzaam met je meewandelen. Hier kan ik nog massa's verhalen over vertellen maar die spaar ik voor een andere keer want dit is niet het thema van mijn blog.
Over welk talent van onze ezels wil ik het dan wel hebben? Ze kunnen iets wat weinig mensen kunnen: ze slagen erin me de tijd te doen vergeten. Net als in vele andere gezinnen is het ook bij ons soms druk: confituren en siropen maken, de winkel uitbaten, bestellingen en leveringen, boekhouding, gezinsactiviteiten, dagelijkse beslommeringen,... Soms overkomt het me dat ik wakker word en geen to do-lijstje durf te maken omdat het eindeloos lang zou zijn. iets wat iedereen al wel eens meegemaakt zal hebben... Als ik dan naar de ezelstal ga, lijkt het alsof ze de chaos in mijn hoofd aanvoelen. Er komt dan altijd wel iemand naast me staan alsof ze me uitnodigen hen te strelen of te borstelen. Ik neem dan een borstel en begin hen te verwennen. Ik vergeet alle taken die me te wachten staan om pas een tijd later te beseffen dat ik eigenlijk een drukke dag voor de boeg had. Het haastige gevoel is echter helemaal verdwenen en ik beslis om de taken gewoon rustig één voor één af te handelen. En dan stel ik me de vraag: wie heeft wie nu verwend?
