De Aarschotse Wendy Janssens werd geboren in de koude winter van 1976 en had toch een zonnig karakter. Dat was een mooie samenvatting van haar baby- en kindertijd. Ze was ook creatief: altijd graag bezig met tekenen (in menig poëzieboek), gedichtjes schrijven en het verzorgen van haar dieren. De radio was haar beste vriend. Lange tijd kon ze niet slapen zonder. Ze danste graag en zong haar eigen versies van liedjes met als absolute topfavoriet 'Una paloma blanca'. Dat bracht ze het liefst onder de kap van de open haard, waar ze toen nog net onder paste.
Een constante in haar leven was dat ze zich ‘anders’ voelde. Rond haar dertigste begon het langs alle kanten te wringen. Ze had alles om gelukkig te zijn maar voelde zich zo niet. De term hooggevoeligheid kwam ter sprake door een ontmoeting en de puzzelstukken vielen op hun plaats. Ze las er alles over en besloot er ‘ooit’ wat mee te doen.
In 2012 startte ze een (kinder)coachopleiding bij Lazuli. Ze had al heel wat cursussen ‘persoonlijke ontwikkeling’ achter de rug, altijd zoekend, maar wilde nu meer. Misschien kon ze anderen wel helpen in hun zoektocht. Daar gaf ze zichzelf een schop onder haar kont: een eerste lezing rond hooggevoeligheid organiseren, 7 jaar na haar voornemen ‘iets’ te doen. Ze prikte een datum en zocht een niet-schoolse manier om haar verhaal te brengen. Er bleek heel veel nood te zijn en ze kreeg massaal reacties van herkenning. Ze was niet langer alleen ‘anders’. En dat allemaal omdat ze besloot om niet meer te zwijgen…
Een volgende uitdaging kwam op het einde van het tweede opleidingsjaar, deze keer van de lesgeefster: 'Schrijf een metafoor'. Hoewel ze een vage herinnering had aan haar schrijflust als kind, werd het nu compleet blanco in haar hoofd. Op een nacht lukte het dan toch en ging het licht meerdere keren aan en uit om te schrijven. Wat later kwam er inspiratie voor een tweede verhaal, een derde en kreeg ze er meer en meer plezier in. Stilzittend en zwijgend in haar eigen wereldje. Ze schreef over thema’s waar ze zelf als kind mee worstelde (hoewel ze dat tijdens het schrijven niet altijd besefte). En toen deed ze een stoere uitspraak: "Als ik tien verhalen geschreven heb, geef ik ze uit!" Wat later had ze er tien.
Ze had ze kunnen laten liggen, in een schuif van haar bureau, maar koos ervoor om ze te delen en zich niet langer af te vragen of ze wel ‘goed genoeg’ waren. Ze zijn bedoeld voor elk zieltje, jong en minder jong, dat ze ermee mag aanraken. Omdat ze niet meer wil stilzitten en zwijgen, maar uitdragen wat ze graag wil doen: entertainen, mensen verbinden en raken op zoveel mogelijk manieren. En anderen aanzetten om hetzelfde te doen...